Hoe ik mijn enthousiasme stiekem kwijt raakte en waarom ik mij nu geen millimeter mee in houd…
Ze vonden mij irritant ..
Een paar jaar geleden werkte ik in een psychiatrische kliniek. Ik wil je even meenemen naar een ervaring die ik daar heb gehad. Ik deed daar mijn opleiding en had die dag mijn laatste beoordelingsgesprek, het gesprek dat zorgt dat je wel of niet je diploma hebt behaald.
Het gesprek begint, mijn 2 werkbegeleiders zijn erbij en ze waren heel positief, cijfers waren goed, mijn inzet ook.
En ineens zei een van de werkbegeleiders, het team (dus meer mensen vinden het en het is ook nog eens extra achter mijn rug om besproken) is het wel opgevallen dat jij altijd zo enthousiast bent.
Waar de andere werkbegeleider hem bijvalt en zegt ja met nieuwe projecten reageer je altijd heel enthousiast en je meld je meestal ook aan.
(serieus wtf??). Vervolgens wend de andere werkbegeleider zich weer tot mij en zegt kan jij je voorstellen Kelly dat jouw enthousiasme irritant is voor anderen?
Gekwetst als dat ik was als 25-jarige besluit ik om te zeggen: nee dat kan ik mij niet voorstellen, wat mij wel opvalt is dat hier heel weinig enthousiasme is op de afdeling en dat jullie wel heel vaak achter Facebook zitten terwijl er geklaagd wordt dat er te weinig tijd is voor de clienten. Snap je dat dat voor mij frusterend is?
Je had hun gezicht moeten zien…
Was niet zo slim van mij….
Ik voelde mij aangevallen en irriteerde mij al heel lang aan de afdeling en bepaalde mensen die het werken heel goed konden combineren met eigen hobby’s en internet.
Ondanks dat ik voor mezelf opkwam (niet zo handige manier want mijn contract werd niet verlengd) heeft deze opmerking mij toentertijd echt gekwetst.
Ja ik ben enthousiast over dingen die ik tof vind of over mensen die toffe dingen doen. Maar waarom was ik dan irritant? Dat deed pijn dat anderen mij irritant vonden.Bij mijn volgende baan vonden ze juist alles fantastisch wat ik deed, boden ze mij na 4 maanden al een hbo opleiding aan en na 9 maanden was ik leidinggevende.
En toch heb ik het met mij mee gedragen. Ook in mijn onderneming heb ik mezelf ingehouden. Ik dacht er nauwelijks aan maar toch zit het in je… ergens. Ik heb het los kunnen laten en doe mijn best om altijd mezelf te zijn. De Kelly die je ziet is dezelfde Kelly die mijn man, klanten en vrienden zien.
Ik houd mij geen millimeter meer in. En als ik dan irritant ben voor sommige so be it. Ik ben ik en ik hoop dat ik jou ook mag uitnodigen jezelf te zijn ook als er ooit tegen je gezegd is dat je dan niet goed genoeg bent.
Je bent altijd goed genoeg voor de mensen voor wie je ertoe doet. De rest is bijzaak.
Jij bent belangrijk, waardevol, uniek en bijzonder, vergeet dat nooit!
Liefs Kelly
Lees ook eens…
Perfectionisme, hoe kom je er vanaf?
Perfectionisme veel mensen hebben er last van in hun gedragingen, stellen hunzelf onmogelijke doelen en verliezen plezier in wat ze doen. Wist je dat perfectionistisch gedrag een oorzaak kan zijn van een burn-out of depressie? Hoog tijd voor mij om hier aandacht aan...
Kelly, dit vind ik bizar en bijzonder. Gisteren op je website gekomen en deze blog opengeklikt. Niet gelezen, want geen tijd. Net een gesprek met mijn coach gehad en nu lees ik je verhaal. Dit is exáct waar mijn gesprek net over ging. Iets wat heel kwetsend is geweest, wat ik rationeel prima naast me neer kan leggen, maar wat érgens toch nog knaagt. Blijft hangen.
Je woorden raken me én inspireren me. Dank je wel.
Hoi Ymkje, ik zie nu pas je mooie reactie. Ben blij dat ik je mag inspireren. Alles wat knaagt daar houden we aan vast, onbewust of bewust. Het gaat je vast lukken om los te laten en dat zal heel bevrijdend zijn. Liefs Kelly